โปรแกรม | boutique hotel ... do it yourself !

อ่างขาง … หนาวมาก ตอนที่ 1 (updated ตค. ’51)

ตุลาคม 30, 2008 เวลา 9:53 pm | เขียนใน Boutique hotel, Eating ..., Outing ... | 7 ความเห็น
ป้ายกำกับ: ล่าสุด, อ่างขาง, เดินทาง, โปรแกรม

[ ก่อนเดินทาง ]

ก่อนเดินทางประมาณ 1 วัน Air Asia ส่ง SMS ผ่านโทรศัพท์มือถือแจ้งให้ทราบว่า เที่ยวบินที่จองไว้ ต้องเปลี่ยนเวลาใหม่ (Retime) ประมาณ 1 ชั่วโมง …. รีไทม์ (Retime) เป็นคำทับศัพท์ ซึ่งหาก “แปลทับ” อีกที จะมีความหมายว่า “ดีเลย์(โว้ย)” นั่นเอง !

“โห … เลื่อนกำหนดเวลาออกไปเกือบ 2 ชั่วโมงแบบนี้ แผนท่องเที่ยววันแรกของผม (อุตส่าห์เทียวหาเทียวติดต่อตั้งหลายวัน) ก็ล้มครืนหมดเลยนะเนี่ย ถ้าจะขอ Cancel ตั๋วได้ไหมครับ” ผมบ่นใส่พนักงาน Air Asia ไปชุดใหญ่ แบบไม่ได้ตั้งใจยกเลิกการจองจริงๆ

“ได้ค่ะ หากคุณจะ cancel เราจะคืนเงินให้คุณ 100 บาทต่อที่นั่ง ต้องขอโทษด้วยนะคะ” พนักงานสาวตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงชิลล์–ชิลล์ล์ล์ !

“ตั๋วสองพัน คืนร้อยเดียว … ไม่ยกเลิกหรอก ขอบคุณนะครับ” … พร้อมบอกกับตัวเองว่า “บ่นไปทำไมวะ ??”

[ วันเดินทาง ]

… ประมาณบ่ายโมงเศษ ผมเดินทางมาถึงเชียงใหม่ ลงจากเครื่องฯ ปั๊บ ผมก็หิ้วกระเป๋าเดินเข้าไปที่เคาเตอร์ AVIS เพื่อรับรถยนต์ (YARIS) ตามที่ได้แจ้งยืนยันไว้ 7 วันก่อนกำหนดเดินทาง ผมได้รับการสอบถามจากพนักงานว่า “จะทำประกันภัยหรือไม่” … “ไม่ครับ ขอบคุณ” จากนั้น พนักงานใช้เวลาประมาณ 10 นาที เพื่อออกเอกสารต่างๆ

ที่ลานจอดรถยนต์ พนักงาน AVIS อีกคนหนึ่ง ตรวจสภาพรอยขีดข่วนรอบคัน เพื่อรอลูกค้าลงชื่อรับรถยนต์อยู่ก่อนแล้ว จุดนี้เองทำให้รู้ว่า แม้เบี้ยประกันภัยวันละ 200 เศษ (4 วันเกือบพัน!) จะไม่ใช่เงินมากมายนัก แต่ก็สร้างความกังวลให้ผมตลอดการเดินทาง เพราะหากมีรอยใดๆ เพิ่มขึ้น โดยที่ผมขับรถยนต์ผิดกฎจราจรเสียเอง (กูผิด) หรือ เกิดรอยใดๆ โดยไม่มีคู่กรณี (กูซวย) … ผมจะต้องจ่ายค่าเสียหายนั่น (ไม่เกิน 5,000 บาท) – โอ้ มาย กู้ด คาร์ !

[ ร้านคุณเชิญ ]

YARIS สีบรอนซ์เงิน พาผมไปร้านอาหารมังสวิรัติบนถนนนิมมานต์เหมินทร์ ด้วยความเร็วไม่เกิน 50 กิโลเมตรต่อชั่วโมง พลางในใจคิดว่า “หากชนกับอะไร คงไม่บุบมาก!”

ร้านคุณเชิญ มีทางให้เลือก 2 ทาง คือ เลือกกินอาหารบุฟเฟ่ต์ หัวละ 80 บาท หรือ กินตามเมนู (และจ่ายตามเมนู) ผมเลือกอย่างแรก ไม่ใช่ว่า “งก” หรือ “จน” หรือ อะไรทำนองนั้น เพียงแต่หิวมาก อยากกินเยอะๆ … กินคนขายเป็นๆ ยังได้เลยตอนนั้น

… รอบแรก ผมเปิดโอกาสให้ สลัดแขก ข้าวกล้อง ผักผัด เห็ดทอด และ แกงจืดเยื่อไผ่

… รอบสอง เป็นทีของขนมจีนน้ำยา และสลัดไม่แขก ! (อ้อ น้ำมะขาม 1 แก้ว)

… รอบสาม ผมยอมให้ ข้าวกล้อง แกงเผ็ดฟัก แกงจืดเยื่อไผ่ ผ่านลงกระเพาะแต่โดยดี

รอบสามนี่เอง เพิ่งจะเห็นป้ายเขียนไว้ ทำนองว่า “กรุณาช่วยกันรักษาสิ่งแวดล้อม โดยใช้จานชามอย่างประหยัด” ดังนั้น “รอบสี่” จึงเป็นเพียงจินตนาการในสมอง – ฝันไม่เป็นจริง ว่างั้น

ลูบท้องสามรอบแล้วจ่ายเงิน เดินทวนลมนินทา ออกมาสำรวจริ้วรอยเจ้า YARIS คันเก่งอีกครั้ง ก่อนขับออกมา มุ่งหน้าหมู่บ้านพันพรรณ … แม่แตง … เงื่อนแม่งัด

[ พันพรรณ ]

หลังได้ข้อมูลจาก http://www.oknation.net/blog/print.php?id=133032

โดยส่วนตัวเชื่อว่า โลกที่เราอาศัยอยู่กิน(และนอน) กำลังเดินเข้าสู่ยุค “ธรรมชาติลงโทษ” … ผมตัดสินใจเดินทางไปดู พันพรรณ ด้วยตาของตัวเอง แอบนึกชอบใจเมื่อทราบว่า พันพรรณ นิยามตัวเองว่า เป็นศูนย์การเรียนรู้ … ผมอยากเรียกว่า “หมู่บ้านอัตตาหิฯ” … พวกเขาทำเกษตรธรรมชาติ (ใช้เมล็ดพันธุ์พืชดั้งเดิมของท้องถิ่น) สร้างบ้านดิน และ ยินดีต้อนรับการมาเยือน เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ (ลปรร.) ร่วมกัน

แต่น่าเสียดาย เราเดินวนๆ เวียนๆ อยู่พักใหญ่ ไม่เจอใครอีกเลย นอกจากแม่ครัวเสียงซาวด์แทร็ก ผู้กำลังนั่งเด็ดผักหญ้า เตรียมทำอาหารเย็นให้สมาชิกที่มานอนอ้างค้างแรมที่นี่

“ม่ามีคาอยู่ (ไม่มีใครอยู่) … ปาทางาน (ไปทำงาน) … ม่าลู้ (ไม่รู้) …”

ผมเดินพุงตกกลับมาขึ้นรถฯ … อ้อ … ไม่ใช่สิ ผมเดินกลับมาที่รถฯ แล้วสำรวจริ้วรอยรอบๆ เจ้า YARIS ตัวยุ่ง จากนั้นก็ตัดสินใจคุ้ยกระเป๋าสะพาย หาบัตรกำนัลโรงแรมชื่อคล้ายบอยแบนด์ไทยรุ่นเก๋า (ผมซื้อมาได้ไม่ถึงพัน – ราคาเอ็กซ์โปฯ) ก่อนหมุนกุญแจขับรถยนต์ออกมา มุ่งหน้าถนนช้างเผือก